2. Miśka - Nasze pieski

Jak wspominałem piesek miał kształt włochatej małej kulki. Był suczką. W związku z tym dostała na imię „Miśka”. W miarę  czasu, jak u nas przebywała, wszyscy ją polubili.  Sama potrafiła zadbać o to że stała się ulubienicą wszystkich. Ja nie miałem żadnego doświadczenia jak wychować takiego pieska.  Pomogła mi w tym o ile dobrze pamiętam  książka Smyczyńskiego „Wychowanie i Rasy Psów”. Z późniejszego zachowania Miśki mogę  stwierdzić, że udało mi się to wyśmienicie.
Jaka była Miśka; była spokojna, nie wszczynała bójek z innymi psami, bardzo posłuszna, wszystkie polecenia wykonywała natychmiast,  wyjątkowa wierna swojemu przewodnikowi. A oto przykłady;
Na spacer nie musiałem wychodzić z psem na smyczy, bo po słowie noga, Miśka szła zawsze równo koło mnie po lewej stronie.  Inny przykład; gdy wychodziłem z Miśką w pole, nawet z odległośi około 1km od domu, na komendę „Miska do domu” piesek robił w tył zwrot i równym truchtem  biegł do domu. Wprawdzie nie robił tego chętnie, w drodze kilka razy odwracała pyszczek czy aby ją nie odwołam.
Ja w tym czasie latałem na szybowcach. W związku z tym zabierałem Miśkę na lotnisko. Z domu na lotnisko to około 5km. Drogę tą odbywaliśmy pieszo (wtedy nie było tam żadnej komunikacji) lub "Miśka" jechała ze mną na rowerze. Wychodząc  rano z domu ubierałem sweter lub marynarkę. W ciągu dnia robiło się cieplej, więc  rower i moją marynarkę zostawiałem na płycie lotniska pod opieką "Miski".  Mimo że często byłem w znacznej odległości od moich rzeczy "Miśka" je pilnowała. Nikt nie mógł zbliżyć się bliżej niż na 5m, bo miska na niego warczała. Robiła to w tak przekonujący  sposób, że nawet duże psy omijały ją dużym łukiem. Gdy ostrzegała, marszczył jej się nosek i pokazywała swoje białe ostre zęby.  W obronie mojej osoby lub pilnowanych przedmiotów była w stanie rzucić się nawet na niedźwiedzia.